روز یادبود ملی - درد تاریخی پیش می رود

در سالهای سرد، در روز ایثار عمومی، به نام کشور، یاد درگذشتگان و یاد و خاطره ارواح قهرمان گرامی باد.شهر باستانی نانجینگ با عبور از فراز و نشیب های تاریخ، آیینی را تجربه کرده است که در تاریخ سابقه نداشته است.در صبح روز سیزدهم، رهبران حزب و ایالت در مراسم یادبود ملی که در سالن یادبود قربانیان کشتار نانجینگ توسط مهاجمان ژاپنی برگزار شد، شرکت کردند.

این نه جوشش عواطف ملی است و نه زمزمه گلایه های تاریخی، بلکه وزن قانون گذاری، عزت فداکاری و نظامی و طرح مسائل عمده کشور است.

اگر خاطره به خاطر خاطراتی است که فراموش شدنی نیست، فداکاری عمومی از دردی است که پاک شدنی نیست.تاریخچه به 13 دسامبر 77 سال پیش برمی گردد.از 13 دسامبر 1937 تا ژانویه 1938، نیروهای ژاپنی به شهر نانجینگ حمله کردند و به مدت شش هفته یک قتل عام جمعی از هموطنان غیرمسلح من را انجام دادند.قساوت جنایات و غم و اندوه فاجعه، همانطور که در دادگاه نظامی بین المللی خاور دور، وقتی قاضی از استاد تاریخ آمریکایی بیدس خواست تعداد کشتارها را تخمین بزند، با وحشت گفت: «قتل عام نانجینگ شامل چنین قتل عام شد. طیف گسترده ایهیچ کس نمی تواند آن را به طور کامل توصیف کند.»

کشتار نانجینگ یک فاجعه برای یک شهر نیست، بلکه یک فاجعه برای یک ملت است.این یک درد فراموش نشدنی در اعماق تاریخ ملت چین است.هیچ صحنه تاریخی وجود ندارد که بتوان آن را نادیده گرفت و هیچ لفاظی جایگزینی وجود ندارد که بتوان آن را تحت تأثیر قرار داد.از این منظر تبدیل غم خانوادگی و غم شهرستانی به غم ملی، خاطره عمیق یک فاجعه عمیق، دفاع قاطعانه از عزت ملی و بیان آرامش انسانی است.چنین وضعیت روایی ملی نه تنها میراث و داوری تاریخ، بلکه بیان و استحکام واقعیت است.

البته این تنها کشوری نیست که از نقاط درد تاریخی ملت برای انتقال بیداری حافظه ملی و بیان موضع خود به نظم بین المللی استفاده کند.همانطور که یادبودها برای شروع بهتر هستند، فداکاری های عمومی نیز برای پیشروی در درد تاریخ است.هر که تاریخ را فراموش کند در روح بیمار می شود.برای فردی که روحش به دلیل فراموشی تاریخ بیمار است، کاوش در مسیر رشد در تکامل خطی تاریخ دشوار است.این برای یک کشور نیز صادق است.حمل درد در حافظه تاریخی برای برانگیختن و پرورش نفرت نیست، بلکه برای حرکت استوار در هیبت تاریخ به سوی هدفی مثبت است.

درد تاریخ عینی و واقعی است، فقط به این دلیل که افرادی که آن را تحمل می کنند، افراد ملموس و واقعی هستند.در این راستا، سوژه ای که در درد تاریخ پیشروی می کند، هر شهروند یک کشور است.و این در واقع بیان احساسی است که روز بزرگداشت ملی خواهد ریخت.قربانی نوشیدنی در قالب روز بزرگداشت ملی نشان می دهد که کشور انتزاعی شخصیت شده است و اراده، باورها و عواطف کشور با احساسات عادی انسانی در می آمیزد.این همچنین به هر یک از ما یادآوری می‌کند که می‌توانیم از افراد، خانواده‌ها و حلقه‌های کوچک و همچنین احساسات خون، محافل اجتماعی و مناطق روستایی فراتر برویم.ما یک کل هستیم، با هم در غم و اندوه هستیم و این مسئولیت و وظیفه مشترک ماست که از تکرار فجایع تاریخی پرهیز کنیم.

هیچ کس نمی تواند خارج از تاریخ بماند، هیچ کس نمی تواند از تاریخ فراتر رود، و هیچ کس را نمی توان از "ما" حذف کرد.این شخص می تواند حفاری تاریخی باشد که مدام نام هایی برای دیوار ناله مدنی اضافه می کند، یا رفتگری که گرد و غبار بنا را پاک می کند.این شخص می تواند فراخوانی باشد برای ورود روز یادبود ملی به چشم انداز کشور، یا می تواند رهگذری در سکوت در روز یادبود ملی باشد.این شخص می تواند یک کارگر قانونی باشد که از حقوق انسانی زنان راحت محافظت می کند، یا داوطلبی که در سالن یادبود تاریخ را تعریف می کند.هرکسی که پیوسته روح ملی را متراکم و برانگیخته است و در درد تاریخ، خوی مدنی را پرورش داده و تسریع کرده است، در اعتلای کشور و تحقق سعادت ملی مشارکت فعال دارد و تجربه و بینش تاریخی است که در خور قدردانی است. .