اثرات قطع اندام تحتانی

قطع اندام تحتانی تاثیر بسزایی در حرکت مفاصل و عضلات اندام تحتانی دارد.پس از قطع عضو، ناحیه حرکت مفصل اغلب کاهش می‌یابد که منجر به انقباضات نامطلوب اندام می‌شود که جبران آن با پروتز دشوار است.از آنجایی که پروتزهای اندام تحتانی توسط اندام باقیمانده هدایت می شوند، درک تأثیرات قطع عضو بر روی مفاصل اصلی و اینکه چرا چنین تغییراتی رخ می دهد مهم است.

(I) اثرات ناشی از قطع ران

طول استامپ تاثیر بسزایی بر عملکرد مفصل ران دارد.هرچه استامپ کوتاه‌تر باشد، ربایش، چرخش بیرونی و خم شدن لگن آسان‌تر است.به عبارت دیگر، از یک طرف، گلوتئوس مدیوس و گلوتئوس مینیموس که نقش عمده ای در ربودن مفصل ران دارند، به طور کامل حفظ می شوند.از طرف دیگر، گروه عضلانی ادکتور در قسمت مرکزی قطع می شود و در نتیجه قدرت عضلانی کاهش می یابد.

(II) اثرات قطع پا

قطع عضو تأثیر کمی بر دامنه خم شدن و اکستنشن زانو و قدرت عضلانی داشت.عضله چهار سر ران اصلی ترین گروه عضلانی برای اکستنشن است و در توبروزیته تیبیا متوقف می شود.گروه عضلانی اصلی که در خم شدن نقش دارد، گروه عضلانی خلفی ران است که تقریباً در همان ارتفاع کندیل تیبیا داخلی و توبروزیته فیبولار متوقف می شود.بنابراین عضلات فوق در طول طبیعی قطع پا آسیب نمی بینند.

(III) اثرات ناشی از قطع پاشنه پا

قطع عضو از متاتارس تا انگشت پا تأثیر کمی بر عملکرد حرکتی داشت یا هیچ تأثیری نداشت.قطع عضو از مفصل تارسوماتارسال (مفصل Lisfranc) به مرکز.این باعث عدم تعادل شدید بین دورس فلکسورها و فلکسورهای کف پا می شود که مستعد انقباض فلکشن پلانتار و موقعیت وارونگی مچ پا است.به این دلیل که پس از قطع عضو، عملکرد ساق سه سر به عنوان محرک اولیه خم کننده کف پا کاملاً حفظ می شود، در حالی که تاندون های گروه دورسی فلکسور کاملاً قطع می شوند و در نتیجه عملکرد مناسب خود را از دست می دهند.